Klik hier om de foto met de memo’s in het groot te bekijken.
Maak kennis met bevlogen Arnhemmers die met hun initiatief de stad een stukje mooier maken! Stadskracht-medewerker Ed gaat met hen in gesprek. Laat je inspireren! Ook jouw idee kan het verschil maken.
Ik klim drie verdiepingen omhoog in de Rozet naar de organisatie ‘D3rde Verdieping’. In het voorgesprek heb ik al het nodige vernomen over de kindertoeslagenaffaire die ook in Arnhem de nodige slachtoffers heeft gemaakt. Tijdens dit gesprek wordt me snel duidelijk dat er nog niet genoeg is gezegd en geschrevenen over de kindertoeslagenaffaire, ook niet in Arnhem.
Ik ga in gesprek met Susanna Kamminga – jurist, geestelijk verzorger en eigenaar van ‘Aan de stamtafel’ en Ad Boogaard, eveneens geestelijk verzorger en directeur van ‘D3rde Verdieping’.
Het toeslagenschandaal
De onterechte verdenking van fraude met toeslagen heeft veel mensen en gezinnen diep getroffen. Ook in Arnhem. Niet alleen de eerste generatie, maar ook hun kinderen zijn erdoor getroffen. Te midden van ons probeert een grote groep ernstig gedupeerden het leven opnieuw vorm te geven. Mensen bij wie het water aan de lippen heeft gestaan of nog steeds staat. Mensen die door verschillende bestuursorganen van de overheid, die kil en strikt volgens de regels handelden, ernstig zijn benadeeld, wat nog steeds kan gebeuren! Ja, mensen maken fouten. Maar dit zijn geen fouten; hier is sprake van regelrechte discriminatie en institutioneel racisme. Pas hier de Grondwet eens toe.
Er leeft een grote groep ernstig beschadigde mensen onder ons
Ik ben in gesprek met Susanna Kamminga – jurist, geestelijk verzorger en eigenaar van ‘Aan de stamtafel’ en Ad Boogaard, eveneens geestelijk verzorger en directeur van ‘D3rde Verdieping’, gevestigd op de derde etage van Rozet. Tijdens ons gesprek nemen ongerustheid en het ongeloof toe. Arnhemmers zouden moeten weten wat er allemaal is gebeurd en hoe dit nog steeds doorwerkt bij de gedupeerden. Susanna en Ad hebben tot nu toe ongeveer vijftig ouders van de ruim 800 gedupeerden in
Arnhem ontvangen. Ze voeren open en empathische gesprekken met hen. Het zijn gesprekken vol emotie. Deze gesprekken worden gevoerd onder de noemer ‘lotgenotenavonden’ en worden georganiseerd samen met ervaringsdeskundige/gedupeerde ouder Kristel de Waal. Je hoort uit de eerste hand wat er gebeurt als de overheid – de mensen die deze instantie vormen – de menselijkheid volledig uit het oog verliest. De verhalen zijn ronduit schokkend.
Wat bieden jullie aan?
Ad: Allereerst vinden wij dat alle Arnhemmers moeten weten dat er zoveel gedupeerden in hun stad wonen. Wat hun lasten zijn. Ook willen wij dat de gedupeerden weten waar zij ons kunnen vinden en wat wij doen. Gedupeerd zijn is een ernstig trauma, vergelijkbaar met een trauma uit oorlogsgebieden. Ik denk dat elke Arnhemmer, of eigenlijk elke Nederlander, deze verhalen uit de eerste hand moet horen. Het zal hun omgang met deze mensen veranderen.
Gedupeerden werden niet geloofd
Susanna: Hoe gaan we als Arnhemmers om met onze medemens? Bij een verbouwing, waardoor een huis weer een thuis wordt en mensen iets nieuws mogen kopen, zou je de reacties eens moeten horen als men erachter komt dat het om een gedupeerde ouder gaat. Willen Arnhemmers echt zo met elkaar omgaan? De gedupeerden stonden er alleen voor. Ze werden niet geloofd. Vaak zelfs niet door hun familie: ‘Kom op, het gaat hier om de Belastingdienst, dit kan niet waar zijn.’
Gedupeerden blijven vaak buiten beeld
Samen met de gemeente doen we er alles aan de gedupeerden te vinden, maar er zijn veel belemmeringen. Mensen zijn beschadigd en geven lang niet allemaal toestemming aan de Belastingdienst hun gegevens met de gemeente te delen. Mensen zijn voorzichtig, voelen schaamte, uiteraard ten onrechte. Die schaamte merken we ook tijdens de gesprekken met hun kinderen. De ouderlijke zorgen werden verborgen gehouden, maar een huilende moeder ontgaat geen kind. Anderen willen er niet meer op terugkomen.
En als er gedupeerden reageren, wat doen jullie dan?
We bieden allereerst en vooral een luisterend oor. Erkenning. Geen genoegdoening, dat is onmogelijk. Maar het blijkt een grote winst, dat wij met elkaar in gesprek gaan en begrip tonen voor wat is gebeurd. Het lucht op, dat is veel waard. Waar we kunnen, verwijzen we. Zo mogelijk begeleiden we hen persoonlijk; een op een. Misschien dat we zo wat vertrouwen herwinnen. Groepen mensen die zich niet gehoord voelen en ernstig tekort zijn gedaan vragen onze volle aandacht. Die verdienen ze van ons allen.
Arnhemmers, hoe wil je medemens zijn?
